Teoria zarazkowa to mit

Reading Time: 4 minutes

Jeśli twój lekarz uważa, że zarazki wywołują u ciebie chorobę, to znaczy, że naciągnięto mu klapki na oczy. Jesteśmy ofiarami długotrwałego oszustwa, dla którego przemysł medyczno-farmaceutyczny stał się krwawym polem śmierci.

Przemysł medyczny często promuje hasło “primum non nocere”, czyli “po pierwsze nie szkodzić”. Chociaż większość lekarzy prawdopodobnie wierzy, że przestrzega tej maksymy, dane pokazują coś przeciwnego. Kompleks medyczno-farmaceutyczny bezdusznie zarządza rozległymi polami śmierci. System potrafi ukrywać spowodowane przez siebie obrażenia i zgony, zachowując przy tym pozory autorytetu naukowego.

Niemal od zawsze koncepcja tak zwanych zarazków powodujących choroby była ledwo kwestionowana. Indoktrynacja powszechnego nauczania sprawiła, że nie było nawet tematu teorii zarazków. Przez dekady sprawa była oczywista – przyczyną grypy i przeziębienia są bakterie i wirusy. Dopiero po latach ujrzeliśmy prawdę w powiązanej z nimi teorii terenu.

Jednym z powodów, dla których prawie żaden lekarz nie kwestionował teorii zarazkowej, jest powszechne przekonanie, że teoria naukowa to taka, która przetrwała próbę czasu. Oznaczałoby to, że wszystkie próby obalenia pierwotnego pomysłu kończyły się niepowodzeniem. Rzeczywistość jest jednak zupełnie inna, a hipoteza zarazków już dawno temu okazała się błędna.

Na początku XX wieku rodzący się przemysł medyczno-farmaceutyczny uczynił bohaterami takich ludzi jak Louis Pasteur i Robert Koch za ich rzekome odkrycia zarazków wywołujących choroby. Jednak ukryto przed opinią publiczną fakt, że ówcześni naukowcy, tacy jak dr Thomas Powell i dr John Fraser, już wcześniej obalili wszystkie ich twierdzenia.

Dr Fraser wykorzystał miliony wysoce zjadliwych zarazków błonicy, zapalenia płuc, duru brzusznego, zapalenia opon mózgowych i gruźlicy, i karmił nimi ochotników na różne sposoby. We wszystkich przypadkach w ponad 150 eksperymentach przeprowadzonych w ciągu pięciu lat u żadnego z ochotników nigdy nie wystąpiła choroba.

Jeszcze gorzej dla teoretyków zarazków było w erze grypy hiszpanki. Ówcześni lekarze i naukowcy byli przekonani, że “najbardziej śmiercionośna pandemia w historii” została wywołana przez zaraźliwy zarazek (później uznany za wirusa). Jednak w roku 1918 Służba Zdrowia Publicznego Stanów Zjednoczonych zleciła serię eksperymentów na ludziach pod nadzorem dr Miltona Rosenau. Podjęto wszelkiego rodzaju próby przeniesienia choroby z przykutych do łóżka pacjentów na zdrowych ochotników, w tym bezpośrednie wstrzykiwanie próbek od chorych do studni. Efekt? W żadnym przypadku rzekomo silnie zakaźna choroba nie zdołała przenieść się z jednej osoby na drugą.

Tego rodzaju informacje nie są znane przeciętnemu lekarzowi i większość z nich do dziś wierzy, że zarazki są nie tylko chorobotwórcze i śmiertelne, ale także wysoce zaraźliwe. Bez wątpienia byliby zdumieni, gdyby przeczytali niedawno opublikowaną książkę “Czy możesz złapać przeziębienie?” autorstwa australijskiego badacza Daniela Roytasa, który odkrył ponad sto lat nieopisanej historii medycyny i zebrał ponad dwieście eksperymentów dotyczących rzekomego przenoszenia się zarazków na ludzi. Jego wniosek jest następujący: przekonanie, że przeziębienie lub grypę można “złapać od kogoś innego”, nie jest poparte bilansem dowodów naukowych.

Nie oznacza to, że ludzie nie chorują zbiorowo, ale wyciąganie wniosków, że zdarzenia te można wyjaśnić jedynie zarazkami, jest poważnym błędem. “Schorzenia, takie jak szkorbut i pellagra, były kiedyś uważane za choroby zakaźne, ponieważ grupy ludzi doświadczały tych samych objawów w tym samym czasie. Dopiero później okazało się, że choroby te były wynikiem niedoborów żywieniowych. Ludzie podlegają również wpływom innych czynników na wiele sposobów, a ta książka dokumentuje frapujące wybuchy chorób spowodowane wyłącznie czynnikami psychologicznymi”.

Spędziliśmy lata, przeszukując literaturę naukową w celu odnalezienia dowodów na to, że zarazki mogą atakować zdrowych ludzi i powodować u nich choroby. Dowody takie nie istnieją. Zamiast tego znaleźliśmy “dowody pośrednie” pokroju licznych danych epidemiologicznych i szereg naciąganych usprawiedliwień, które są stale wprowadzane w celu utrzymania upadłej hipotezy. Obejmuje to nieetyczne i bezcelowe eksperymenty jak wstrzykiwanie mikrobów bezpośrednio do płuc i mózgów zwierząt laboratoryjnych tylko po to, by pokazać, że stanowią domniemane zagrożenie epidemiczne. Jednak tego rodzaju badania nie powielają naturalnych dróg narażenia i są dodatkowo unieważniane brakiem prawidłowej kontroli, co jest kluczowym wymogiem metody naukowej.

Mikroby z pewnością mogą występować i namnażać się w chorych częściach ciała. Jednakże działają one po prostu jako ekipa sprzątająca w odpowiedzi na to, co spowodowało uszkodzenie tkanki w pierwszej kolejności. Mądry lekarz stara się zatem rozwiązać podstawowy problem, a nie bezcelowo atakować drobnoustroje, które po prostu wykonują swoją istotną pracę. Niezwykle ważne jest, by każdy był świadomy błędów stojących za teorią zarazkową – nie tylko dla własnego zdrowia, ale także ze względu na to, jak owo błędne przekonanie jest obecnie wykorzystywane do kontrolowania całych społeczeństw.

Ludzkość jest atakowana przez pandemie, ale nie z powodów przedstawianych przez źródła głównego ścieku. Przekonanie, że atakują nas zarazki ze środowiska naturalnego lub laboratorium, doprowadziło większość populacji do blokad, ograniczeń praw obywatelskich, terroru szczepień i bezprecedensowej cenzury w czasie pokoju.

Wybór jest prosty – nadal potulnie akceptować tak zwaną teorię naukową, na którą nie ma żadnych dowodów, a która przynosi korzyści wyłącznie hochsztaplerom i partykularnym grupom interesu z branży medycznej lub odrzucić kategorycznie jako kompletne oszustwo, którym jest i zawsze była.

źródło:
https://babylonianempire.wordpress.com